Το πολιτικό δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα

Προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα‏ | PRESS-GR.com

Προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα‏

 

Το εξαρτημένο δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα και η «διέξοδος»!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, συγγραφέα.

Από τη στιγμή που στις δημοσκοπήσεις αναδεικνύεται ο κ. Τσίπρας ως καταλληλότερος πρωθυπουργός, όπως έχει ήδη αναγγελθεί στην πρόσφατη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και σε στις επόμενες που θα το επιβεβαιώσουν, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, όπως γινόταν πάντα. Στις επόμενες ή το αργότερο στις μεθεπόμενες εκλογές Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση, γιατί έτσι το έχει προγραμματίσει το σύστημα.
Μόνο πατριωτικές δυνάμεις μπορούν να ανακόψουν αυτήν την πορεία.

Η ανάλυση που ακολουθεί εξηγεί πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα.
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος), «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».[1]


Ο Σάκης Καράγιωργας είναι πιο συγκεκριμένος στο θέμα αυτό. Αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση τo 1981 και τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο λαϊκιστικό ρεύμα, που έβλεπε το ΠΑΣΟΚ ως πανάκεια και προσπαθώντας να «προσγειώσει» μάταια τους Έλληνες πολίτες στην αντικειμενική πραγματικότητα, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το άλλο».[2]

Ο Σάκης Καράγιωργας στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό πρόσημο, όπως και πράγματι είναι. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε από το ΠΑΣΟΚ και κυρίως από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό παρασιτικό αναχρονισμό», όπως πάλι το απέδειξε η πράξη.
Παρεμπιπτόντως πολλοί μιλούν για το τέλος του δικομματισμού. Αυτοί φυσικά πλανώνται πλάνην οικτράν, γιατί στα πλαίσια του δικομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιο «προοδευτικό» κόμμα, για να μη μιλήσουμε για ριζοσπαστικό ή επαναστατικό, είναι το πολύ ο εκσυγχρονισμός, με την έννοια των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων σ’ όλα τα επίπεδα δηλαδή το αυτονόητο που δεν έχει κάνει καμιά ελληνική κυβέρνηση.[3]
Τι έχει αλλάξει από τότε, που ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας διατύπωναν αυτές τις σκέψεις και τι παραμένει, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές σήμερα, επίκαιρο από την αλήθεια αυτή, εκφρασμένη με τόσο σκληρό κυνισμό για την εποχή εκείνη; Θα ισχύσει αυτό που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς»;
Βρισκόμαστε και σήμερα σε μια αντίστοιχη κατάσταση ή υπάρχει διαφοροποίηση;
Έχει τεράστια σημασία η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί μπορούν να ερμηνεύσουν τόσο την κατανόηση της πραγματικής πολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, όσο και να προδιαγράψουν την πολιτική εξέλιξη, η οποία μας περιμένει στο μέλλον.
Ότι τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δεν πρέπει να υπάρχει κανένας πολίτης, τουλάχιστον με ανεξάρτητη κριτική σκέψη, να το αμφιβάλει. Θα ήταν βλάκας με περικεφαλαία, όποιος θα διατύπωνε αντίθετη άποψη, κι ας προβάλλει αλαζονική αυτή η άποψη. Εκτός βέβαια, αν η σκέψη του είναι εξαρτημένη από ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις και στερεότυπα. Και ο νους χρειάζεται απελευθερωτικά κίνητρα, για να επικρατήσει η ανεξάρτητη κριτική σκέψη και βέβαια θάρρος ψυχής, για να πει την αλήθεια και να αντέξει την κριτική.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε τότε για «συνταγή της Ουάσιγκτον». Μήπως τώρα ισχύει η συνταγή της Γερμανίας ή ένα μείγμα και των δύο; Στο ερώτημα αυτό μπορούν να υπάρχουν αντιτιθέμενες απόψεις. Η δική μου άποψη, σύμφωνα με τη δική μου θεωρητική και πρακτική εμπειρία, είναι ότι η «συνταγή, με οποιαδήποτε μορφή, ισχύει ακόμη κι ας απατούν ίσως τα φαινόμενα. (Κι όμως για το «χάλι μας» δεν μας φταίνε οι ξένοι. Η αιτία της κακοδαιμονίας είναι εντός των τειχών).

Η Ελλάδα βρίσκεται στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, που διαδέχτηκαν την Μεγάλη Βρετανία και μάλιστα ως ζωτικός χώρος της Δύσης και κυρίως φυσικά των ΗΠΑ στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αποδεχτεί το ΚΚΕ και οδηγηθήκαμε στον καταστροφικό εμφύλιο, του οποίου τις συνέπειες βιώνουμε και σήμερα ακόμη.

Πιστεύω ότι σταδιακά, όπως έγινε και με την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι ΗΠΑ θα παραμερίσουν την Γερμανία ή θα της αφήσουν εν μέρει ένα τομέα δράσης, τον οικονομικό π.χ. και δεν γνωρίζουμε για πόσο χρονικό διάστημα, αλλά τα θέματα που άπτονται της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας θα τα ελέγχει απόλυτα η Αμερική και δεν θα τα αφήσει για χειρισμό στην διακριτική ευχέρεια της Γερμανίας.

Στο δεύτερο και καίριο ζήτημα του δικομματισμού δεν υπάρχει, κατά την άποψή μου, «απολύτως» καμία αμφιβολία, μα καμία «απολύτως» αμφιβολία. Το δικομματικό σύστημα θα είναι ο κυρίαρχος στην πολιτική αρένα. Θα συνεχιστεί και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει παντού στη Δύση και σε όλον τον αστικό (καπιταλιστικό) κόσμο, όπου λειτουργεί, με τον τρόπο που λειτουργεί, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και όπως χαρακτηριστικά λειτούργησε και στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση: Το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί. Ένα κόμμα «δεξιό» και ένα κόμμα «προοδευτικό», λίγο ως πολύ, όπως το περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας, ριζοσπαστικό ή μη, αλλά πάντοτε στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, δηλαδή του συστήματος.

Πολιτικός φορέας που να είναι δεμένος ιδεολογικά και οργανωτικά με ένα δυναμικό και αποφασιστικό Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη φάση αυτή που περνάει ο τόπος, δεν υπάρχει για να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον για να ανατρέψει ή να έχει προοπτική να ανατρέψει αυτό το σύστημα, με τις πολιτικές δυνάμεις του παρελθόντος. Όσοι το επιχείρησαν ή το επιχειρούν γίνεται προσπάθεια να ωθηθούν στο περιθώριο ή οδηγούνται με νόμιμα η με παράνομα ή ημιπαράνομα μέσα στο περιθώριο και ίσως στην αφάνεια. Όσοι προσαρμόζονται έχουν προοπτική. Θα παραμείνουν στην εξουσία, όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αστικού συστήματος, που μπορεί να εμπεριέχουν στο πρόγραμμα τους και εθνικές καταστροφές.
Ούτως ή άλλως κυριαρχεί παγκόσμια το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ενώ το εργατικό η, αν θέλουμε, το Λαϊκό Κίνημα, βρίσκεται σε υποχώρηση ή πλήρη ήττα.

Η εναλλαγή λοιπόν μέσα στα αστικά (συστημικά) κοινοβουλευτικά πλαίσια είναι δεδομένη. Εξαρτάται όμως πάντοτε από τα εξωθεσμικά κέντρα, που αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς (κι ας μην αυταπατώμεθα), πότε θα το αποφασίσουν, ώστε η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση από το ένα κόμμα, να απορροφηθεί κάποια στιγμή από το άλλο, όταν η δυσαρέσκεια αυτή φτάσει σε ένα οριακό σημείο.
Το κυρίαρχο αστικό συγκρότημα εξουσίας είναι αυτό που προδιαγράφει και καθορίζει τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Λες και ισχύει κάποια νομοτέλεια της αστικής τάξης!
Με αυτή την έννοια και με τα σημερινά αρνητικά πολιτικά δεδομένα, θωρώ και θεωρώ ότι η αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας θα συντελεστεί από τα εξωθεσμικά κέντρα, όταν εφαρμοστούν όλα τα μέτρα του μνημονίου, (όχι οι συνέπειες φυσικά), έτσι όπως συμφέρει σ’ αυτά τα κέντρα, οπότε δεν θα έχει νόημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο. Τότε και εφόσον διογκωθεί αυτή η δυσαρέσκεια, αλλά αφού πρώτα βγει η Ελλάδα στις αγορές, θα αναλάβει στα πλαίσια του δικομματισμού το άλλο κόμμα, για να ζει και βασιλεύει για άλλη μια φορά ο δικομματισμός με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Αυτό θα γίνει στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές το αργότερο. Την ένδειξη για την αλλαγή πορείας, θα την έχουμε όταν τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης (οι γνωστοί νταβατζήδες) θα βγάλουν καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Τσίπρα, τον οποίο και θα στηρίξουν, κάτι ανάλογο με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Τότε θα ξεκινήσει η αντίστροφη πορεία.
Η καταναλωτική νοοτροπία ακόμη καλά κρατεί. «Λεφτά υπάρχουν»!
Αυτό το άλλο κόμμα δεν είναι βέβαια κανένα άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ.
Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πρώτα άκρατος ενθουσιασμός, μετά συγκρατημένη αισιοδοξία και κατόπιν πλήρης απογοήτευση!
Αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων και αυτή είναι η πάσα αλήθεια! Το υπάρχον κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας δεν έχει τίποτε να φοβάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποτελέσει εναλλακτική λύση του συστήματος, όπως υπονοεί ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας ή θα αποτελέσει υπέρβαση; Άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει διαφορετική πορεία, απ’ ότι αναλογικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου; Με την έννοια ότι δεν θέλουμε να είμαστε μάντεις κακών, διατυπώνουμε παρ’ όλα αυτά μόνο το ερώτημα. Τα φαινόμενα δείχνουν ότι στραβός είναι ο γιαλός, οι αιτίες όμως καταμαρτυρούν αδιάψευστα ότι στραβά αρμενίζουμε!

Εν κατακλείδι: Τόσο η «εκσυγχρονιστική» και «ανανεωτική» Αριστερά, (αναθεωρητική κατά βάση), όσο και η «εκσυγχρονιστική» σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Κεντροαριστερά καθώς και ένα μεγάλο τμήμα της Δεξιάς, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτής της παγκοσμιοποίησης που θέλει να διαλύσει το έθνος -κράτος που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό –πολιτιστικό σύστημα που το εκφράζει. Ο εμφύλιος, με τα εγκληματικά του λάθη, του Λιβάνου, της Γκαζέρτας, και της Βάρκιζας, που προηγήθηκαν, αποδείχτηκε ανίκανος να διδάξει την Αριστερά, η οποία συνεχίζει, με βάση τις «αποχρώσες ενδείξεις», την ίδια πορεία.
Πολλοί βέβαια, είμαστε βέβαιοι, θα πουν ότι όλα αυτά τα επιγραμματικά, είναι ανοησίες ή αποκυήματα νοσηρής φαντασίας η κάποιου τρελού που στο παραλήρημά του δεν ξέρει τι λέει. Αυτοί θα ξυπνήσουν κάποια μέρα σε πλήρη κατάθλιψη και απογοήτευση, γιατί τα όνειρα τους τα πλάνα, θα αποδειχτούν έωλα, σε βάρος όμως όπως πάντα του λαού, όπως πάντα (των φτωχών και καταφρονεμένων λαϊκών στρωμάτων), ο οποίος πάντοτε πληρώνει τα σπασμένα! Έως σήμερα και στο απώτερο μέλλον, απ’ ότι φαίνεται!
Όποιος θέλει να λέει την αλήθεια στο λαό είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα και να έχει απόθεμα ψυχής. Το πρόβλημα είναι η υποτέλεια της Ελλάδας, που είναι έρμαιο της θέλησης των εξωθεσμικών κέντρων. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και όχι πρωταρχικά «ταξικής πάλης» (Η εξάρτηση καθορίζει τους κοινωνικούς αγώνες και την έκβασή τους) και η πηγή του εντοπίζεται στην Αθήνα και στο πολιτικό σύστημα γενικά που παραμένει παρά τα αντιθέτως λεγόμενα σ’ αυτά τα πλαίσια εξάρτησης. Όταν μιλούμε για εθνική ανεξαρτησία δεν ισχυριζόμαστε ότι πρέπει να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και να περιπέσουμε στην εθνική απομόνωση, έκθετοι σε κάθε εξωτερικό κίνδυνο, που απειλεί την Ελλάδα, αλλά να διεκδικήσουμε την ισοτιμία και την ισονομία ανάμεσα στους εταίρους μας, με βάση την αμοιβαιότητα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η χρέωση της Ελλάδας δεν ξεκίνησε με το ευρώ, αλλά πολύ πιο πριν (επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου).
Αν θέλουμε να δούμε προκοπή, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε μια για πάντα το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που μας έφερε στην καταστροφή.
Απαραίτητη προϋπόθεση για ανατροπή είναι η δημιουργία από τα κάτω ενός Πανεθνικού - Παλλαϊκού Κινήματος, ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που δεν υπάρχει ακόμη και που θα έχει τη δύναμη της ρήξης και ανατροπής, αλλά και της δημιουργίας των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρωταρχικά οικονομικό και μ’ αυτή την έννοια ταξικό, αλλά εθνικοαπελευθερωτικό. Η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, όπου την εντοπίζει λανθασμένα η αριστερά και άλλες δυνάμεις, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Η βασική αιτία της παρακμιακής πορείας της Ελλάδας είναι η διαφθορά, δηλαδή η πλήρης απαξίωση και ισοπέδωση όλων των πολιτισμικών αγαθών που συνιστούν ένα έθνος και συντελούν στην προκοπή του. Μιλάμε κυριολεκτικά, για ηθική και πνευματική σήψη. Χωρίς αναστροφή αυτής της παρακμιακής ηθικής και πνευματικής πορείας, καμία αναστροφή και καμία ανασυγκρότηση δεν μπορεί να υπάρξει σε κανέναν τομέα. Όσο επικρατεί ακόμη το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο και δεν αντικαθίσταται από ένα παραγωγικό μοντέλο, που θα έχει ως απλή, βασική και απαράβατη αρχή ότι θα καταναλώνουμε αυτά που παράγουμε, δεν υπάρχει σωτηρία.

Αλλαγή πολιτικής και πολιτικών είναι η προϋπόθεση. Για το λόγο αυτό χρειάζεται ένα νέο Πανεθνικό - Παλλαϊκό Κίνημα (σύζευξή εθνικού και κοινωνικού), που θα αναδιατάξει την χώρα εθνικά και κοινωνικά, πρωταρχικά βέβαια στον ηθικό και πνευματικό τομέα, για να υπάρχει δυνατότητα ανασυγκρότησης και στους άλλους τομείς.
Χωρίς απαλλαγή από την εκφυλισμένη «παρασιτική» νοοτροπία δεν υπάρχει διέξοδος. Η διέξοδος από την οικονομική κρίση προϋποθέτει αλλαγή συνείδησης.

[1] Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα.
[2] Σάκης Καράγιωργας, Μελέτες –Άρθρα – Ομιλίες, 3ος τόμος, σ. 204.
[3] Υπάρχει η γνωστή θεωρία των ρήξεων και των ανατροπών, με την έννοια ότι οι ποσοτικές ρήξεις θα οδηγήσουν κάποτε και στην ποιοτική αλλαγή των ανατροπών, δηλαδή της ριζικής αλλαγής των δομών μιας κοινωνίας.

 

Εκείνον που βλέπει ο Πάπας, εκείνον και ευλογεί!… | PRESS-GR.com

Εκείνον που βλέπει ο Πάπας, εκείνον και ευλογεί!…

 

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Τι να το κάνεις σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, αν είσαι ένας αφανής, πιστός αριστερός, ή ένας αντικοσμοπολίτης αριστερός ηγέτης! Θα έχεις την τύχη των πιστών χριστιανών: προσευχή, εκκλησίασμα σε πλατείες και σύγχρονες κατακόμβες, κατάρες στους άπιστους της λαϊκής εξουσίας και ίσως μετάνοια και θυσία, για θεραπεία της ψυχής, ψυχοσωματική απολύτρωση και θρησκευτικού τύπου επαναστατική εκγύμναση, στον αγώνα για την σωτηρία ενός λαού, ο οποίος ξεφεύγει κατά πολύ ως γνωστική οντότητα από τα ιδεολογικά σου καλούπια…

Κοίταξε, αν δεν αναρωτηθείς «ποιός είναι αυτός δίπλα στον Αλέξη», δεν θα μάθεις ποτέ ποιος είναι ο σημερινός Πάπας. Και αν μάθεις ποιος είναι ο Πάπας, θα έχεις αυτομάτως αναγνωρίσει τον Αλέξη σαν τον «Πρωθυπουργό των Φτωχών» στην Ευρώπη! Ο Πάπας αντλεί πλέον ηθική δύναμη και πολιτική νομιμοποίηση όχι από τα χριστιανικά και ευρύτερα δεξιά/συντηρητικά κόμματα, αλλά από την ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία με την βιο-οικονομική της και βιο-πολιτική της προσέγγιση προσφέρει μια νέα παγκοσμιοποιημένη και κοσμοπολιτική βάση για να συνδεθεί εκ νέου η ηθική με την πολιτική.

Κάτι ανάλογο, αλλά ασφαλώς πιο δειλά, δοκιμάζει το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και ακόμη πιο δειλά μερικοί - λιγοστοί - ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδας, που αφουγκράζονται την εποχή μας ως χριστιανοί-ιερείς και όχι ως θρησκευτικοί ηγέτες της «δεξιάς ή ακροδεξιάς του Κυρίου».

Τί τα θέλεις, και εσύ όπως εγώ αυτούς που βλέπουμε δίπλα στον Πάπα και στον Παππά αναγνωρίζουμε με την έννοια της αυθεντίας … και παντού θα βρεις έναν «Πάπα» ή έναν «Παππά», έστω και σε κάδρο ή αφίσα για να φωτογραφηθείς μαζί του - κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς! Πόσο μάλλον αν πετύχεις να επισκεφτείς την Αγία Έδρα ή το Ιερό και συνομιλήσεις μαζί τους! Η δική μας εκλογική «ευλογία» προς έναν πολιτικό σχετίζεται άμεσα με την ικανότητά του να «φαίνεται» μέσα από ιερούς συμβολισμούς υψηλού επίπεδου. Στο βαθμό που «φαίνεσαι» δίπλα στους κήρυκες της επανάκαμψης της ηθικής στην πολιτική - επικεφαλείς της σύγχρονης χριστιανοσύνης στον Δυτικό κόσμο – εμφανίζεσαι να «είσαι» ένας ηθικός πολιτικός!

Έχει ανάγκη η αριστερά από τέτοια καμώματα; Αυτή κι αν τα έχει ανάγκη in postmodern times, σεβαστέ μου αναγνώστη! Μην ξεχνάς πως η σημερινή αριστερά, όπως και η σημερινή χριστιανοσύνη, βιώνει την μετάβασή της σε μια νέα εποχή, όπου ο αποκλεισμός δομείται σε ένα διαφορετικό από την νεωτερικότητα γνωστικό μοντέλο, με το ιδεολόγημα του σοσιαλισμού και το ηγεμονικό ιδεολόγημα του χριστιανισμού να έχουν χάσει - σε κρίσιμο βαθμό -το νόημά τους, επειδή ακριβώς έχουν χάσει το ηθικό τους βάρος, εξαιτίας της εξευτελιστικής διάλυσης του «σοσιαλιστικού κόσμου» και της εμπλοκής της ηγεσίας της χριστιανοσύνης στο χρηματοκαπιταλιστικό παίγνιο και σε φασιστικού χαρακτήρα περιπέτειες.

Η αριστερά, λοιπόν, χάνει στη σημερινή συγκυρία στο επίπεδο των (αριστερών) αυτονόητων, όπως ακριβώς η ηγεσία της καθολικής και οι ηγεσίες της ορθοδόξου εκκλησίας. Καί οι δυο αυτές, διακριτές ασφαλώς, πολιτικές οντότητες (σύγχρονη αριστερά και ηγεσία της χριστιανοσύνης), δοκιμάζοντας να επιστρέψουν από τον δρόμο της μεταρρύθμισης και όχι αυτόν της επανάστασης στα «αυτονόητά τους», από τα οποία έχουν αποκοπεί, ενώνουν τις εικόνες τους κάτω από το ίδιο γνωστικό μοντέλο: κρίση αξιών, εξαιτίας της αντικατάστασης του κοινωνικού οφέλους από την τιμή, που προσδιορίζει δεσποτικά ο σύγχρονος χρηματοκαπιταλισμός, με την ολοκληρωτική του αγορά…

Έτσι, αν φαίνεσαι δίπλα στον «Πάπα των Φτωχών», τότε δεν μπορεί παρά να υπάρχεις ως «Ηγέτης των Φτωχών»! Και αν είσαι πολιτικός, που διεκδικεί να κυβερνήσει μια χώρα σαν την Ελλάδα, να υπάρχεις ως «Πρωθυπουργός των Φτωχών», φυσικά!

Είναι τόσο απλοϊκός ο συμβολισμός της πράγματι ιστορικής - όπως θα αποδειχθεί - συνάντησης στο Βατικανό του Αλέξη Τσίπρα με τον προκαθήμενο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, Πάπα Φραγκίσκο Α'; Όχι δεν είναι! Η σημειολογία αυτής της συνάντησης είναι ευρύτερη και παραπέμπει ιστορικά στην τριβή του Πάπα με τους γερμανούς αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μεταξύ ενδεκάτου και δεκάτου τρίτου αιώνα, σε ό, τι αφορούσε την διακυβέρνηση (: εξουσία) σημαντικών πόλεων της Β. Ιταλίας.

Έχει ο Πάπας Φραγκίσκος πρόβλημα με την κ. Μέρκελ; Όχι ακριβώς με την ίδια, αλλά με το γερμανικό οικονομικό μοντέλο λιτότητας και αντιπληθωρισμού στην ΕΕ, το οποίο έρχεται να υποστηρίξει με έναν πράγματι αλλόκοτο και αντιφατικό τρόπο την αντικοινωνική διάταση του χρηματοκαπιταλισμού, έτσι ώστε να μην υπάρξει κρίση υπερπαραγωγής στην Γερμανία. Η ρύθμιση αυτή βρίσκεται σε αντίθεση με την σημερινή διεθνή, αναπτυξιακή στρατηγική του Βατικανού. Ο Πάπας Φραγκίσκος έρχεται να διορθώσει/μεταρρυθμίσει την διεθνή και οικονομική πολιτική των προγενεστέρων του κατά την ύστερη νεωτερικότητα. Για να το εκφράσω απλά και σχηματικά, έρχεται να ξανασυναντηθεί με την «ηθική του πλούτου», γυρίζοντας στην πλάτη στην «ηθική της φτώχειας» των προηγούμενων, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Τι σημαίνει «ηθική του πλούτου»; Ο ανθρωπισμός και η κοινωνική και παγκόσμια αλληλεγγύη να επικρατήσουν έναντι των υλικών αξιών του καταναλωτισμού και του κέρδους, που διαμορφώνουν τιμές και σύγχρονους αποκλεισμούς δια της αγοράς. Γιατί αλλάζει ρότα το Βατικανό; Διότι αλλιώς κινδύνευε να υποστεί απόλυτη πολιτική απαξίωση, ιδίως στις χώρες και περιοχές ισχύος του, με την ενσωμάτωσή του στον σύγχρονο γερμανισμό και την υποταγή του στις πολιτικές του διεθνούς χρηματοκαπιταλισμού, που σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύονται από λόμπυ που υποτιμούν, αν δεν αποστρέφονται, τον Πάπα περισσότερο ίσως από κάποια Ορθόδοξα Πατριαρχεία.

Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός του νεοφιλελευθερισμού δεν σκοπεύει να κάνει «power-sharing» με το Βατικανό, καθώς δεν το έχει πλέον ανάγκη για να παρηγορεί τους φτωχούς. Η «Μέρκελ» αντίθετα το έχει ακόμη ανάγκη, μόνον που ούτε αυτή θα δεχόταν τον Πάπα σε ρόλο υπονομευτικό του νεογερμανισμού, όπως αναλογικά έπρατταν οι σχετικά αδύναμοι Πάπες τον ενδέκατο και δωδέκατο αιώνα, με σκοπό να ισχυροποιηθούν, από την Ρώμη μέχρι το Μιλάνο και τις υπόλοιπες αυτονομούμενες πολιτείες της Β. Ιταλίας.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται μια κοινότητα συμφερόντων μεταξύ της αντι-χρηματοκαπιταλιστικής εικόνας και αφήγησης του Αλέξη Τσίπρα και εκείνης του Πάπα Φραγκίσκου. Ο ένας νομιμοποιεί πολιτικά τον άλλον και μάλιστα λίγο καιρό πριν την επίσκεψη του Πάπα στην Τουρκία και το Φανάρι. Ο μεν Πάπας κερδίζει από την φρέσκια εικόνα ενός σύγχρονου ευρωπαίου αριστερού, ώστε να νομιμοποιήσει πολιτικά την στροφή της διεθνούς και οικονομικής πολιτικής της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ο δε κ. Τσίπρας κερδίζει σαφώς κύρος από την «ευλογία» του Πάπα: «οι νέοι πολιτικοί μιλάτε μια διαφορετική γλώσσα, που μοιάζει με μια μελωδία ελπίδας».

Συμπέρασμα… τί συμπέρασμα (επι)ζητείς καλέ μου αναγνώστη, από έναν άνθρωπο των διεθνών σχέσεων που ανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικής του ζωής στην πολιτική επικοινωνία, στην τέχνη της, στην επιστήμη της και στην τεχνολογία της! Είναι δυνατόν να σου μιλήσω σαν Πάπας ή σαν Τσίπρας; Να σου πω αν αυτό είναι καλό ή κακό για την ανθρωπότητα; Κονστρουκτιβιστής είμαι ο άνθρωπος και δεν αναφέρομαι σε «μεγάλες αλήθειες» είτε της χριστιανικής εκκλησίας (στο βαθμό που υπάρχει σήμερα κάτι τέτοιο), είτε της αριστεράς (στο πολύ γενικό πλαίσιο όπου αυτή θα μπορούσε να οριστεί σήμερα ως ενιαία οντότητα). Καλό είναι όμως - στο πλαίσιο των μικρών αληθειών (μου) - τόσο για τον Πάπα, όσο και για τον Αλέξη Τσίπρα, προς το παρόν ασφαλώς… και τίποτε περισσότερο.

Μικρο-πολιτικά, ωστόσο, εμένα προσωπικά με ιντριγκάρει αυτή η σχέση και την βλέπω γενικά ωφέλιμη για το κοινωνικό συμφέρον και το εθνικό συμφέρον στη σημερινή Ελλάδα. Ο κ. Τσίπρας για να προσφέρει κάτι στην Ελλάδα, που πλήττεται σοβαρά έως θανάσιμα από το «σοκ και δέος» της συνεργασίας δεξιάς-κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς με την τρόικα, θα πρέπει κατ’ αρχήν να διαμορφώσει συνθήκες «σοκ και δέος» για την αριστερά. Και αυτό έπραξε καί με την συνάντησή του με τον Πάπα… και πίστεψέ με δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, για να εφαρμόσει την στρατηγική της ευρωπαϊκής αριστεράς και να πετύχει τους προγραμματικούς και όχι αμιγώς ιδεολογικούς στόχους που διακηρύσσει!